Blauwe wateren, Rocky mountains

Hey!

Heb je ook die pindakaas van de Walmart Great Value gegeten Lyd? Dat is echt de beste pindakaas ever! Alles van Great Value is great value eigenlijk.

Geen psalmen gezongen onderweg, maar we zullen het onthouden. Kijken hoe die beren daar op reageren. Dat Yo bear! werkt iig, in het Nederlands zelfs. Daardoor liepen we tegen berenpoep aan en niet tegen de beer zelf.


Na vertrokken te zijn bij Mike en Candice komen we om 17:30 aan in Banff, weer een nationaal park. En Banff het dorp ligt in dat park en dat park is midden in de Candian Rocky Mountains. Best een goed uitzicht dus als je hier iedere ochtend wakker wordt.
We zoeken meteen de camping op, Mosquito Creek, moeten we ineens weer gaan betalen om te slapen. Wat dan wel weer een voordeel is, is dat er meer mensen staan hier, stuk veiliger. Ook hier zitten weer grizzly beren, recht tegenover de wc parkeren dus. Banken plat en slapen. Ingesnoerd in de slaapzak en extra dekens van Mike en Candice geleend.

We worden lekker warm wakker. Het ijs staat op de binnenkant van de ramen, want het vriest min 10 (Celcius). En we hadden Ted en Jen nog wel beloofd dat we niet in de auto zouden slapen als het vroor... Gelukkig hebben de extra dekens ons warm gehouden, die redden ons leven hier, maakt echt al het verschil. Alleen ijs van binnen trouwens, van buiten niets, zo droog is het hier.
De Icefield Parkway rijden we vandaag, verkozen tot de mooiste berg weg van de wereld. Midden tussen de rockies loopt ie door, niet normaal zo mooi. De eerste stop is Peyto Lake, stukje omhoog lopen in de sneeuw. Het vriest nog steeds en de zon is nog niet helemaal op, dus het is vrij koud (understatement). Die Walmart handschoenen en muts komen zeker van pas nu. Het meer is koud blauw. Koud blauw is in dit geval ijs blauw, aqua blauw, blauwer dan blauw. Heel mooi dus. Komt door de mountain flour, heel fijn poeder van stenen dat alle kleuren van de zon opneemt, behalve blauw, dat weerkaatst wordt. Dat is te zien in de winter, in de zomer kleurt het wit. Vraag ons even niet waarom.
Ontdooien in de auto en naar Mistaya Canyon. Een canyon zoals we ‘m nog niet gezien hebben. Heel dun en mooi uitgesleten in bochten met overhangende stukken rots en kolkend water erin.
Onderweg mooie uitzichten en een vlakte waar de Indianen vroeger hun ding deden tot ze verjaagd werden door de blanken...
Dan de Colombia Icefield, een enorme tong ijs met wat kleinere tongetjes eromheen. Supermooi. Een jaar of 100 geleden was die tong nog zo groot als die van een reuzen T-rex (of het hele beest zelf) nu is ie, net als de T-rex, bijna uitgestorven. Smelt als een gek, en dat wijten we aan global warming, wat dan weer heel erg is.
Laatste stop zijn de Athabasca Falls, ook weer mooi en groot. Denk dat die T-rex hier kwam om te drinken. En ook hier (net als de icefields en alle ander watervallen) vallen weer jaarlijks mensen hun dood tegemoet omdat ze off trail gaan lopen.
We komen net op tijd in Jasper aan voor het visitor center sluit. Goede beren folder hebben ze hier en hike kaarten krijgen we ook.
Koken op een hele mooie plek voor ons en natuurlijk ook weer voor beren. Een lelijke plek in de rockies is niet te vinden trouwens. Gelukkig wel overzicht hier. We eten left over fajita’s van Candice, zo een goede maaltijd!

Zondag lopen we het Bald Hills trail, 5 km tegen en berg bedekt met een dikke laag sneeuw op sjouwen. Had ik m’n snowboard maar mee, konden we zo naar beneden sleeën. De top is zeker de moeite waard. Uitzicht op een meer dat net zo blauw is als de lucht. Het is goed weer vandaag, dus de zon warmt ons lekker op. Komen twee vogeltjes naast m’n hoofd op de boomtoppen zitten om even te poseren voor een stukje brood. Dat krijgen ze natuurlijk niet want je mag wildlife niet voeren (niet voeren dus Lyd..) dan worden ze dik en ongezond en tam en dat wil je niet. Zeker niet als het beren zijn, want dan worden ze nog gevaarlijk voor mensen ook. En dat zijn ze ook al zonder dat je ze eten geeft. Op de weg naar beneden merken we weer hoe vriendelijk Canadezen zijn, maken altijd een praatje met je, hartstikke gezellig.
We lunchen bij het Maligne meer in de auto, want Ger bevriest bijna. Weer zo’n uitzicht dat je zo op een postcard kunt zetten zo mooi.
We rijden de weg af, zijn we in een keer Jasper NP uit, weer terug naar binnen dus. Ranger heeft ons verteld dat dit een hele mooie weg is en dat is zeker niet gelogen.
Het is fijn dat we alle wildlife al gezien hebben in Yellowstone, hoeven we daar niet meer voor te stoppen, scheelt weer tijd. Vandaag eten we soep gemaakt van left over turkey, ook weer van Candice en ook weer heel erg lekker.
Op zoek naar de campground die we nooit vinden. Zijn namelijk allemaal gesloten terwijl ze open zouden moeten zijn. Na een medewerkers home binnen te zijn gelopen, weten we dat we er dan maar gewoon voor moeten gaan staan, kunnen ze niet moeilijk over gaan doen. Mooi, langs het hek heen, auto neerzetten midden in het berenbos en tukken. Nu maar hopen dat we niet hoeven te plassen vannacht.

Volgende dag zien we hoe het er hier eigenlijk uitziet en dat is heel mooi. In de boom naast ons zijn de eekhoorntjes ook al wakker en dat mag iedereen weten.
Omkleden in een koud houten hok waar dan een gat in de grond zit met een plastic wc pot eromheen en we noemen het toilet. Prima toiletten trouwens als je het ons vraagt, maar omkleden gaat toch beter in zo’n lekker verwarmd visitor center. Helaas is die vanaf vandaag ‘closed for the season’, zien we na een kwartiertje wachten zonder dat ie open gaat...
We gaan het Parker Ridge trail lopen vandaag, 2,5 km omhoog in de harde wind met sneeuw onder je voeten. Tegen de wind doet die lekke Ducati regenjas het heel goed. Boven aangekomen (wat zijn we klein tussen al die bergtoppen) zien we de achterkant van de Athabasca glacier. Ook weer veel te mooi. En lekker koud, dus snel terug naar beneden voor we bevriezen. Onze voetstappen in de sneeuw zijn al weggewaaid, maar we vinden de weg terug.

Naar Lake Louise 100 km verder, we kunnen nog net naar binnen rijden op de reserve fuel tank. Visitor center geeft ons hike info en dat is dan ook wat we gaan doen. Lake Louise, het meer, ligt op een hele mooie plek tussen de bergen en is het blauwste meer dat we ooit gezien hebben en waarschijnlijk ooit zullen zien. Lijkt wel nep, maar dat is het niet. Heel mooi. Jos, op dit moment ben ik zeker voor de blauwen, weet je dat.
Jammer dat ze er een enorm hotel bij gebouwd hebben dat totaal niet in het natuur beeld past. Maar goed, kun je altijd nog met je rug naartoe gaan staan. Of erin slapen, heb je best een mooi uitzicht vanuit je hotelkamer.
We lopen naar Lake Agnes dat 385 meter boven Lake Louise ligt. Een meer op hoogte dus. Of hadden jullie dat al door... Onderweg zien we de Rockies bezaaid met bomen en dat nep blauwe meer (maar dat is het niet) tussen de bomen door. Mooi gebied hier.
Boven aangekomen hebben we HONGER, maar geen eten bij ons. Daar doen we niet aan, want beren vinden eten ook wel interessant. Ook hier zitten grizzly’s, maar de tijden dat Ger nog grizzly’s probeerde te verjagen door vijf pond haring voor 7 euro te verkopen zijn voorbij. (Met succes trouwens, die beren weten ook wel dat dat te mooi is om waar te zijn.) Het is zo’n druk bezocht trail dat we alleen bij onoverzichtelijke bochten nog wat roepen. Gerieke slaat een chocolate chip koekje af van een vrouw. Gek. Naar beneden, in de auto zit eten. Via de andere kant van de berg waar het pad een gletcher geworden is, lekker glijden dus. En Gerieke valt niet een keer, heel bijzonder. ;)
De blikken eten gaan steeds lastiger open. Duidelijk geen ‘Great Value’ blikopener. Alles wat wel Great Value is (eigen merk van Walmart) doet z’n naam zeker eer aan. Wat een topspul!!! Importeren!
We gaan weer naar de Mosquito Creek camping, lekker bekend, fijn om onze slaapplek al te kennen, hoeven we die niet meer in het donker op te zoeken. We komen zelfs in het licht aan, that’s a first. Na veel moeite liggen we weer in onze slaapzakken. Een pinkpop tentje is er niets bij.

Dinsdag, we weten al precies wat we gaan doen en voor morgen ook al. Wat hebben we vooruit gepland, ongelooflijk! Vandaag gaan we de hele dag lopen, 14,6 km. Naar de top van een berg en een meer en weer naar beneden. Ontbijt van 5 broodjes dik besmeerd met Great Value pindakaas (betere pindakaas bestaat niet) en chocolade saus, energie die we zeker kunnen gebruiken. We beginnen met het Six Plain Glaciers trail. Vroeger was dit een groot ijs paradijs, maar dat is allemaal weg gesmolten. We zijn weer lekker klein tussen deze reuzen rotsen. Boven aangekomen koelen we snel af, dus verder naar de Big Beehive. Dat worden de langste 1,3 mijl van ons leven, stijl tegen de berg op. Maar dan heb je ook wat. Op de top van de berg met een fantastisch uitzicht op drie meren op verschillende hoogten en alles daaromheen. En dan zijn er ook nog mensen die hier werken. Staat een uitkijk huisje van 100 jaar oud dat gerestaureerd wordt. Deze mannen hebben echt de mooiste werkplek ooit. En ze moeten elke dag helemaal omhoog lopen en weer naar beneden. Met 10 thermoskannen koffie (anders vriezen ze kapot). Respect. Die zijn na dit project lekker fit.
Beneden aangekomen is Gerieke officieel bevroren, dus ik kook. Soep en een broodje zalm uit een zakje, een blijvertje. Naar Mosquito Creek weer met onze voeten in de verwarming en SIA (ons nieuwe favoriet album) op volume 100. Zelfs ik kan al aardig meezingen. We gaan weer tegenover de wc staan, die plek is steeds vrij, wat wij heel raar vinden, want dat is toch de beste plek die je kunt hebben?
M’n luchtbed is lek.... Top, gelukkig had ik dat plakspul nog.

Op de grond wakker geworden. Er zitten dus meer gaatjes in dat luchtbed of ik kan niet plakken. We doen weer een scenic drive. Onder andere naar de hoodoo’s, door de wind in paddestoel vormen gesleten rotsen. Heerlijk weer ook, daar genieten we even van. Die vogels hier hebben het ook goed voor elkaar. Ik zou hier ook gaan wonen als ik een vogel was. We rijden nog langs twee meren waar we ook lunchen op wederom een hele mooie plek. Eekhoorntjes liggen al op de loer, maar van ons hoeven ze niets te verwachten.
We lopen een stukje de Johnston Canyon in naar de lower falls, hebben ze mooi gemaakt, een hangend looppad in de canyon.
Hoe mooi het hier ook is, om 15:00 uur gaan we op weg naar Candice. In Calgary aangekomen rijden we ineens langs een feest der herkenning voor Gerieke, Pete’s drive-in. Ze had me er al over verteld, de beste milkshake die ze ooit gehad heeft. Dat kunnen we niet weerstaan en ik moet toevallig ook heel nodig naar de wc. Even langs de drive-in, je kunt drie smaken mixen, het wordt een mix van chocola/ marshmallow, maple walnut en oreo. WAT!!! Dit is gewoon een halve liter ijs! Zo lekker!!! Gerieke rijdt waardoor ik m’n milshake eerder op heb en dat is heel bijzonder. Gerieke kan namelijk monsterhappen ijs in een keer doorslikken en dat doet ze ook. Maar dit is zo dik dat ze het rietje gewoon kapot zuigt. Dan moet ik haar maar voeren.
We komen om 17:45 uur aan bij Candice. Mike doet open, hij is ziek, Candice en Ben zijn bij haar zus om de verjaardag van hun vader te vieren. We zijn van harte welkom mee te eten. De wijk is zo nieuw dat de tomtom het niet kent. Gelukkig kunnen wij de weg ook vinden zonder tomtom (ja pa, had je niet verwacht he van die jonge generatie).
Weer super gastvrij worden we onthaald en mogen meteen aanschuiven, zo fijn!!! We ontmoeten de ouders van Candice, haar zus, Karen en haar man, Steve en hun twee dochters en de nanny. Het maakt niets uit dat we drie uur in de wind stinken, vijf dagen tegen bergen op lopen ga je toch ruiken. Steve heeft de beste steaks ooit op de bbq gemaakt. En hij kan ons alles vertellen over beren en ander wildlife, hij jaagt namelijk. Met Steve zouden we zo het bos ingaan, geen probleem.
Het eten is heerlijk en het is gezellig. Mike heeft een chocolade taart met pindakaas icing gebakken die ook fantastisch is. Gerieke heeft altijd ruimte voor een toetje, dus twee stukken cake is geen probleem. Lekker.
Bij Candice thuis douchen en we praten nog tot 3 uur in de nacht en dan lekker slapen!!!

Groetjes!!