On top of Eugene, Oregon

Hey!!! Daar zijn we dan weer. In New York dit keer. Te gekke stad. Weer een potentiele woonstad erbij.
Even iedereen gerust stellen, Bart heeft de NY marathon uitgelopen en hij zag er heel fit uit bijna bij de finish. Als een antilope is ie erover gehuppeld denken we. En we hebben ook mensen in zien storten, letterlijk.
Wij zijn nu de was aan het doen in een 24 uurs laundromat. Ideaal. Hebben we mooi de tijd om een nieuw avontuur te typen. Met een theetje erbij, die Vietnamese thermoskan is een top aankoop geweest.

Nemen we jullie nu mee terug naar Ted en Jen in Eugene, Oregon.
Daar zijn we wakker geworden na een heerlijke nacht lekker warm slapen op woensdag 6 oktober, alweer een hele tijd geleden lijkt het voor ons. Maar dat bed zullen we niet snel vergeten.
Woensdag ochtend ontbeten met een heerlijke muffin en toen op weg naar de top van de berg, de Spencer Butte Summit, wat zo ongeveer de achtertuin van Ted en Jen is. Mooie plek om te wonen dus. Lopen en lopen tot we op een punt komen waar het track verder zou moeten gaan. Helaas kunnen wij dat punt niet vinden, maar zien we in plaats daarvan wel vier en een half keer Hillard road. Ook heel mooi, maar vier en een half keer is wat veel, zeker als je op weg bent naar een bergtop en eigenlijk ook nog naar het stadscentrum moet die middag... We zien wel vier en een half keer zoveel eekhoorntjes en een slang, wat dan weer leuk is.
We besluiten uiteindelijk maar terug te gaan, onvoldaan maar we moeten. Op het punt waar een bordje stond en wij naar boven zijn gelopen kijk ik even waar het mis gegaan is. En vinden we het trail dat we hadden moeten hebben, verstopt achter de parkeerplaats en aan de andere kant van de weg........ Willen we de top toch nog halen, dus we lopen door, nu echt naar de Spencer top. De beloning is groot, en niet alleen in de vorm van een enorm dikke eekhoorn, het uitzicht is ook groots. Het is heel mooi weer, dus we kunnen ver kijken en overal om ons heen ook, te gek. Even chillen daar, half vier terug naar beneden. De laatste meters moesten we over rotsen heen klauteren, dus even zoeken naar het juiste trail naar beneden, niet dat we straks aan de verkeerde voet van de berg staan. Gelukkig had Jen ons daar al voor gewaarschuwd, dus we letten goed op.
Bij Ted en Jen komen we om half zes aan, de bramen die we onderweg geplukt hebben, lekkerlekker, zijn al half gesmasht, maar dat maakt niet uit. Die gaan in de bramen, witte chocolade muffins die Ger onderweg bedacht heeft. Jen is al thuis, eigenlijk zouden wij vanavond koken, hutspot zoals mama Margriet die maakt, maar we kunnen ook left over lasagne eten en dat komt heel goed uit. De muffins maken we wel. Maken we morgen de hutspot, want we mogen nog een nachtje langer blijven, geen probleem zelfs. Fantastisch die mensen. Dankjewel. Toetje van brownie, muffin en natuurlijk ijs met slagroom en chocolate chips. Oh wat eten doen we hier, lekker.
Na het eten praten we nog even verder en krijgen we geweldige Amerika tips, zoals je mag overal in Amerika op rest areas en in national forests slapen tenzij er specifiek staat dat het niet mag. Dus ook op de Walmart parkeerplaats. Interessant vinden wij. Nu gaan we natuurlijk nooit meer betalen voor een slaapplek...

Volgende dag plannen we onze reis tot en met Canada en ’s middags gaan we op de fiets naar goodwill stores en de supermarkt. Op een fiets van Ted en een fiets van Andrea, de buurvrouw van wie we wel en fiets mochten lenen. Top, dankjewel. Die fiets hebben we gisteravond opgehaald. Gerieke heeft al heel wat te importeren als we terug zijn en er is weer wat bijgekomen. Een voedsel apparaat voor dieren met een timer erop. Geniaal, dan kun je dus gewoon weken weg blijven zonder dat je kat verhongerd. Niemand die nog keurig zeven bakjes voedsel klaarzet voor z’n kat als ie een week weggaat...
De tomtom gaat mee, top aankoop ook, en ze (we hebben een vrouwenstem) brengt ons keurig waar we zijn moeten. In de goodwill vinden we een trechter, zodat we niet te veel water verspillen met het in de thermoskan gieten, en een deksel voor ons pannetje, zodat we niet te veel gas verspillen tijdens het koken. Geen dekens of slaapzakken, dus hopelijk wordt het niet al te koud in Yellowstone. In de supermarkt kopen we aardappelen en stroopwafel middel. Ger heeft bedacht dat we gaan proberen de stroopwafel na te maken. Koekjes met caramel siroop/stroop erover, moet in de buurt komen. De wortels en uien zijn vanochtend de pan al in gegaan.
Hutspot valt in de smaak, gaat met Jen mee als lunch de volgende dag. En de stroopwafels zijn ook goed al zeggen we het zelf. Zelf gebakken American cookies met stroop die niet zover ingedikt is dat het stroop te noemen is, maar wel zo ver dat het lekker is (en dat is het al vrij snel). Slagroom erop, chocolate chips erop, ijs ernaast en gaan. Goeie shizzl.
Ger mag van Ted thermo ondergoed uitzoeken, want ze mag natuurlijk niet doodvriezen. Zelf heeft ze dat verbazingwekkend genoeg niet en nog nooit over dat koude lichaampje aangetrokken ’s nachts. Dankjewel Ted, ik denk dat dit haar leven gered heeft ’s nachts.
We krijgen ook nog een road atlas, dat is helemaal fantastisch! Alles staat erin, we kunnen wel huilen (maar dat doen we niet). En we hebben weer allemaal schone kleren in onze backpack.
Weer o zo lekker slapen en nog een keer douchen de volgende ochtend en dan moeten we alweer gaan. Ted en Jen hebben al hard gelopen in het donker (echt waar, Eugene is sportief, de lonely planet zei het al). We ontbijten en dan afscheid. En dat is niet leuk. Het was heerlijk om bij jullie op bezoek te zijn. Dankjewel voor jullie grote gastvrijheid en jullie zelf. Het was gezellig, het was leuk. Tot in Nederland! :)

Wij rijden naar Yellowstone en dat doen we in twee dagen. Die avond slapen we ergens bij het Boise National Forest (NF) in de buurt, want het is donker en we hebben nog geen boom gezien. Dus een inham indraaien, even wildplassen, luchtbedje van Ger achterin, ik op de bijrijders stoel en slapen maar.
Volgende dag lekker geslapen wakker geworden en niemand die op ons raam getikt heeft om te vragen wat we hier doen. We kunnen verder.
Heel mooi land om in te rijden. Net Red Dead Redemption (de videogame) met als enige verschil dat het enige wat ik misschien wel/misschien niet (ook dat nog) gedood heb een eekhoorntje is dat precies als wij voorbij rijden even komt kijken hoe een auto er van dichtbij uit ziet. Ik gillen dat ie weg moet, Gerieke gillen dat ik niet mag remmen, want dat is gevaarlijk (goed punt), maar ik wil geen eekhoorntjes plat rijden. En er zijn meer domkop eekhoorntjes....
In den avond komen we aan in Corwin Springs, vlakbij de noord ingang van Yellowstone. Daar slapen en koken we op een hele mooie plek aan een rivier bij zonsondergang en daar maak ik m’n laatste vuurtje, want dat is echt te veel moeite voor vijf minuten. Zeven uur gaan we namelijk lekker in de warme slaapzakken liggen en niet meer kou kleumen bij een kampvuurtje met ook nog berengevaar om ons heen. Want hier beginnen de eerste beren waarschuwingen, alles wat je uit je auto haalt moet je er ook weer in opbergen, want beren ruiken alles en ze komen ook graag even kijken. En een beer voor je auto rij je niet zomaar plat...

Dus of we nog leven hoor je de volgende keer... ;)