Matblod

Meteen maar weer een verhaal op de site zetten dacht ik.. Moet toch een keer up to date komen.

Maandag 11 april is het 30 graden in de zon. (Mag nog wel een keer gezegd worden. :)) Heerlijk weer dus. En in dat lekkere weer ga ik fietsen, over de nieuwe brug naar Leira, in m’n winterjas, want je kunt het maar beter niet koud krijgen.
En vannacht is er bij de vleeskoeien een kalfje geboren dat niet groter is dan Pia. Heel erg klein dus. Te klein en na drie dagen proberen het in leven te houden gaat het toch dood…
Van “mijn” kalfjes wil nr. 10 niet meer drinken, dus druk ik 2 pilletjes die helpen tegen alles in haar keel. De volgende dag drinkt ze nog steeds niet en dat komt waarschijnlijk omdat ze plas van en stiertje heeft gedronken, dan willen ze niets anders meer. Lekker. Ze wordt apart gezet en dan is het drinken of dood gaan. Ze kiest voor het leven.

Donderdag zet ik m’n tanden in iets waarvan ik dacht dat het gehaktbal was, maar dat is het niet. Amund en Johan wisten niet hoe snel ze naar de tafel moesten rennen zo lekker vinden ze dit. Het zijn geen gehaktballen, maar ballen van aardappel, bloem en bloed. Klubb noemen ze dat hier, bloedballen noem ik het hier (en thuis ook). Bloed kun je hier gewoon in de supermarkt kopen in een rond bakje alsof het boter is, alleen staat er ‘matblod’ op in plaats van ‘sm0r’. En het is prima te eten zolang je er niet aan denkt dat er bloed in zit en met suiker. Maar ook iets wat ik thuis niet na ga proberen te maken al was het alleen al om het feit dat je in Nederland geen matblod kan kopen. Toch?..

Vrijdag 15 april ben ik vrij en ga ik op weg naar Beitostolen om te snowboarden. Het is al aardig aan het dooien, maar daar moet ik nog kunnen boarden. Daar aangekomen en in de verhuur kan ik toch niet snowboarden, want Beito met z’n 19 km aan downhill pistes is al gesloten. En in Beitostolen kan ik maar liefst 1 km omlaag skiën en dat is net te weinig. Toch niet snowboarden dus.
Gelukkig voor mij is sinds 10:00 uur vandaag de Valdresflye weer open na de winter en daarvoor hoef ik alleen maar rechtdoor te rijden. Ideaal. En het is mooi vanuit de auto hoog in de bergen met het zonnetje, een 4 meter hoge sneeuwmuur naast je en een koude, koude wind. Ik rij verder door naar beneden waar het een stuk warmer is en daar ga ik lopen. Langs de weg, 8 km heen en weer 8 km terug. Iets wat Amund torture noemt en daar houdt ie niet van. Ik loop langs een meer en door een bos en over een rivier en langs Jotunheimen NP, het dak van Noorwegen. Mooi hier.
Om zo ongeveer 18:00 uur thuis. Weer een stel lammetjes erbij. De schapen zijn begonnen met werpen. Henrik verwacht zo’n 200 lammetjes binnen nu en twee weken en dat betekent weinig slaap voor Anne en Henrik, want bevallende schapen, daar kun je beter bij zijn.
Zaterdag wordt er zelfs een vierling geboren en dat is zeldzaam, hebben ze nog nooit gehad hier. Een schaap heeft maar twee spenen, dus van minimaal twee moet Anne de mama worden.

Maandag 18 april komt de dierenarts kijken naar een koe die eigenlijk twee weken geleden (toen Anne en Henrik op vakantie waren en wij aan het disco-en) al een kalfje had moeten krijgen. Niet goed, het kalfje is dood en al aan het rotten binnenin de koe… De hele koe moet zo snel mogelijk dood…
Amund en Johan zijn tot dinsdag met Tore en Berit (zus van Henrik) en kinderen naar hun huis in de bergen. Zo ongeveer alle Noren hebben een tweede huis geloof ik. Henrik en Anne zijn hele dagen en nachten in de schapenstal, die nu aardig vol begint te raken met lammetjes.
Ik vanochtend een bèè-tje hoorde vanuit de badkamer. Raar, maar toch waar. Anne had hem op de verwarmde vloer gelegd omdat ie zo koud was. Ik voer nu de kalfjes ook ’s avonds, zodat Anne nog een beetje in leven kan blijven.
Amund vervoerd zijn omgezaagde bomen in zijn tractor naar de zaagmachine en ik help hem met zakken hout maken in de zon.

Vrijdag 22 april ben ik weer vrij en ga ik het Gribbe trail van 12 km lopen. Daarvoor rij ik naar Brattstolen en moet ik goed zoeken en de weg vragen om het begin van het trail te vinden. Ik ben helemaal alleen daar wat heerlijk is en er ligt nog veel sneeuw dat gelukkig meestal hard genoeg is om op te lopen, maar helaas soms ook niet. Ik zak erdoor en beland tot m’n knieën in een meertje eronder, wat natte voeten oplevert. Gelukkig schijnt de zon en blijven m’n voeten wel warm. Als ik op een gedeelte kom door een open vlakte verdwijnt de sneeuw (voor de zon) en wordt de ondergrond een moeras. Spannende tijden, zal ik hier ooit nog uit komen?...
Duidelijk ja, want dit verhaal is weer gepost.. Ik ga even naast een riviertje zitten na m’n levensbedreigende tocht.. en dan verder. Ik eindig weer in Brattstolen, wat een hele mooie plek is voor een vakantiehuisje. Thuis verteld Amund me dat zij daar ook een huisje hebben dat bij de boerderij hoort en waarschijnlijk ben ik er langs gelopen. Grappig. Nedas (zoon van Nerijus en Virga) en Johan maken ruzie in de zon. Want dat doen ze, het ene moment spelen en het andere moment elkaar dood maken.
De afloop van dit gevecht misschien de volgende keer. Tot nog toe leven ze allebei nog.

Ga ik nu mama zijn van lammetjes. Moi.