Sparken

Gister was het hier in de zon 30 graden. Ik herhaal 30 graden! (En vandaag regent het en is het 3 graden…) Maar in Nederland schijnt de zon ook aardig heb ik gehoord. Of in ieder geval vorige week.

Nu terug naar de tijd dat het hier nog vol sneeuw lag en dat lijkt al heel lang geleden. Maar dat ik met de spark (zo’n hondenslee slee) naar de stal ben gegleden (jaja JG) herinner ik me nog als de dag van gister. Anne sturend achterop (want dat kunnen Noren goed) en ik zittend voorop (want dat kunnen vetkleppen goed). Ging niet helemaal goed, want hij is een beetje gammel, dus een crashje gemaakt in de sneeuw. Zo een vet apparaat!
De volgende dag een nieuw spark avontuur met Johan en Amund. We gaan lekker snel en crashen dus ook wat harder, gelukkig is sneeuw zacht.
Vrijdag 18 maart was Anne jarig. Anne en Henrik zijn al 15 jaar samen en Henrik vergeet al 15 jaar dat Anne überhaupt jarig is.. ’s Avonds gaan we met het hele gezin uit Chinees eten. Ik had het nog niet helemaal door maar ik hoor dus ook bij dat gezin. Leuk.
Zondag is er weer een jarige, het nichtje van de familie, dochter van de zus van Henrik. Leuk om de hele familie te ontmoeten en al de taarten en brownies en muffins die ze gebakken hebben te proeven (lees te prader-willi-en...).

Nu ik het sleeën ontdekt heb ga ik maandag op de snelle manier naar beneden. Een slee met stuur en rem, top apparaat. Helaas is het ook meteen het laatste slee avontuur, want
’s middags begint het te dooien. Ik vind het jammer, maar hier zijn ze blij dat de sneeuw na zo’n zes maanden eindelijk begint te smelten. En het is vroeg dit jaar.

Dinsdag heb ik m’n eerste vrije dag. Ik ga fietsen, want ik blijf toch Nederlands. Een fiets zonder slot. Sloten doen ze hier niet aan, ook niet op de auto, want niemand steelt een oude fiets of auto. Ze zijn duidelijk nog nooit in Amsterdam geweest. Als de fiets gereed is, die heeft namelijk de hele winter onder een dikke laag sneeuw gestaan, ga ik op pad en word ik bijna weer terug geblazen. Er staat een harde en koude wind, gelukkig schijnt de zon wel. Ik fiets om een deel van het meer heen. Bekijk even wat winkels van binnen in Fagernes. In de zon zitten aan het meer en meteen wat Noorse woorden leren en bijna in slaap vallen omdat het zo lekker warm is in de zon en acht lagen kleding.

Woensdag help ik Henrik schapen scheren en dat is een behoorlijk vettige bedoeling. De wol laat bijna een nieuwe huid achter op je handen. ’s Avonds haal ik Johan op van handbal, wat een grote sport is in Noorwegen. Weer thuis rij ik een stukje met Amund in zijn tractor/truckje/achtbaan. Johan en ik stuiteren de tractor bijna weer uit. Johan heeft ook z’n eigen tractortje, een oude grasmaaier. En auto rijden kunnen ze ook al. Dat is het boerderij leven naar het schijnt. En kaneel brood bakken, dat kan Amund ook. En dan eerst de helft van het deeg opeten, dat kan ie ook.

Donderdag wordt er een kalfje geboren dat z’n voorpootjes niet helemaal kan strekken en ik Marlies noem. Gewoon omdat ik dat zo’n mooie naam vind en ik enige gelijkenis zie met de menselijke Marlies (zie de foto).
Ik krijg van Anne oude schoolboeken van Amund en Johan zodat ik Noors kan leren. Jeej. Lezen is een stuk makkelijker dan verstaan, laat staan zelf spreken. Maar ik ben vast besloten het in ieder geval te kunnen verstaan aan het eind van de drie maanden.
In Noorwegen hebben ze ook rookworst ontdek ik tijdens het eten. En ook al Groningse worst, maar dan beter want er zitten niet van die belachelijk grote stukken vet in.

Zaterdagavond gaan Amund, Johan en ik naar Grease! Henrik en Anne zijn niet klaar op de boerderij dus die kunnen niet mee. Neefje Harald speelt de hoofdrol. En dat is Danny. Oma en de ouders van Harald zijn er ook. De musical is superleuk! Ik versta de grapjes niet, maar de liedjes zijn in het Engels en non verbaal doen ze het goed.
Voordat we naar huis rijden waarschuwt de hele familie me dat het glad kan zijn. Bijna thuis op weg naar boven maak ik een slipper in de bocht… Gelukkig heb ik een anti slip cursus gevolgd, dus ik weet precies wat ik moet doen op deze gladheid…

Dinsdag heb ik weer een vrije dag en fiets ik naar Vaset, het ski oord. En met fietsen bedoel ik lopen met de fiets aan m’n hand, want ik ga natuurlijk niet 6 km tegen een berg op fietsen. Het is lekker warm, maar bovenop de berg is het niet lekker koud. Sneeuw zat nog dus. Oh wat mis ik m’n snowboard nu. Ik win wat informatie in over skiën, wat hier zeker kan tot na Pasen (hopen ze, want het dooit aardig). De berg af gaat een stuk sneller op de fiets. Maar niet als je ernaast gaat lopen. En dat is wat ik doe, want ik heb maar één handrem die je nog net wel enigszins een rem kan noemen.

Vandaag gaf een koe melk met bloed. Aardbeien milkshake noemt Anne dat. Ieuw noem ik dat. Ik blijf me verbazen over hoe groot sommige koeienhoofden zijn. Dan hebben die kalfjes nog een hele weg te gaan.
Ook vandaag komt de moeder van Anne voor een paar dagen, want Henrik en Anne gaan vijf dagen weg, naar Oostenrijk. Dat wordt disco zaterdagavond. Ze is duidelijk de moeder van Anne en heet Aslaug en dat is een lastige naam voor mij, dus vernoem ik haar naar een stad als ze me vraagt of ik haar naam nog weet… Aslaug wil graag dat ik kook, geen probleem, zijn m’n dagen lekker gevuld. Anne laat me zien hoe ik melkpoeder (dat geïmporteerd is uit Nederland, maar gemaakt van Noorse melk) moet mixen met water. Een feestmaal.

Ga ik nu de after disco mess opruimen… Hoiiii.