Wie had dat gedacht
Blijf op de hoogte en volg Carla
17 Oktober 2012 | Argentinië, Salta
Holaaaa!
Lang geleden, sorry! Hier gaat alles goed. Geen tijd om iets te schrijven. Dus doe ik dat iedere dag maar in m´n hoofd. Kleine stukjes, want ik val vrij snel in slaap...
Heb nu even een middagje rustig aan gekregen van de coördinator(a), om siësta te slapen (wat echt wel nodig is) en kan ik mooi ein-de-lijk wat schrijven. En dat begint bij de allereerste dag in Metan. Lang lang geleden dus. Wat eigenlijk maar een maand plus een paar dagen (ok ok, best wel lang dus) geleden is. Maar het lijkt alsof ik hier al maanden ben.
Om meteen maar antwoorde te geven op wat vragen. Vlees, vlees, vlees. Dat heb ik intussen wel gegeten ja. Grote halve olievaten bbq´s en gaan! Orgaanvlees ook, maar dat is toch echt niet mijn ding.
Eerste dag, donderdag 13 september, word ik om een uur of 10:00 wakker en kan ik meteen ontdekken hoe niet goed m'n Spaans is. Ik ontbijt samen met Pety, de moeder van Monica. Gelukkig praat Pety heel rustig en zoekt ze naar makkelijke woorden voor mij, wat ik zeer op prijs stel.
Zal ik nu eerst dit fantastische verhaal even onderbreken voor een korte uitleg. Want ik hoor jullie al denken, wie is Pety? De moeder van wie? Precies. Komt ie:
Pety en Andres (tevens pastoor en pastora van de kerk) zijn de ouders van Monica. Monica is de vrouw van Marinus. Marinus is de oprichter van stichting Zera Metan en is Nederlands. Monica en Marinus hebben een dochter, genaamd Svetlana, van inmiddels bijna 2 maanden en ruim 6 kilo (bijna 2 maanden en ruim 6 kilo dus, ik weet niet hoe normaal dat in Nederland is, maar hier is dat vrij waar, daarom (en omdat niemand hier haar naam uit kan spreken) de bijnaam gordita = dikzakje). Monica heeft een zus, Debora, en vijf broers. Pety en Andres en Debora (en ik nu ook) wonen achter de kerk die in het centrum van Metan staat. Monica en Marinus wonen zo'n drie km verderop in barrio El Jardin (tuinwijk).
Duidelijk? Mooi.
In de middag zie ik het ziekenhuis van binnen. Je kunt er alleen afspraken maken voor de dag zelf en daarvoor moet je dan 's ochtends heel vroeg, zeg om een uur of 04:00 in de rij staan, voordat de ziekenhuis deuren openen. Als de afspraken op zijn heb je namelijk pech, op is op. De zorg is wel gratis. Dat dan weer wel. En medicijnen ook. En inentingen van dieren ook, onderwijs ook en een rijbewijs bijna. En als je bijvoorbeeld geen geld meer hebt om je huis af te bouwen kun je aan de overheid hulp vragen en geven ze je de helft van de stenen die je nog nodig hebt. En als je zeven kinderen of meer hebt krijg je een extra financiele toelage van de overheid.
Mooi (als in vreemd, scheef) hoe veel dingen gratis zijn en andere dingen, zoals een auto, binnenlandse bus- en vliegreizen, een notaris, voedsel weer heel duur.
Marinus laat me z'n tuin van 75 meter diep en 10 meter hoog zien. Het valt niet best wel mee om daar dikke stenen en emmers grind en zand en puin in naar boven te sjouwen (Jan-Paul).
Andres is een groentetuintje aan het aanleggen op het bovenste platform van de tuin. Marinus en ik planten ook nog wat boomzaden waarvan we nu geen idee meer hebben waar die precies staan...
Na het eten vertellen Marinus en Monica me wat ze in de toekomst willen. Een bijbelschool waarin ze onderwijs geven aan jongeren.
Nu zijn er vier escuelitas (schooltjes) voor kinderen. Waarvan een op zaterdag in Rio Piedras, dorpje 23 km van Metan, waar ik ook heen ga.
Monica vertelt me ook dat ze gebeden hadden voor hulp en dat ik een week later mailde dat ik wilde komen. Ben ik nu ineens onderdeel van een plan van God? Hm, mooi.
Dan heeft Metan ook nog meer honden dan mensen, en dat is sowieso niet overdreven. Maar de stad groeit wel snel. Meisjes krijgen op hun 16e/17e vaak al hun eerste kind en dan komen er daarna nog zo'n zeven bij. Dat is wel een probleem (net als dronkenschap en incest) omdat ze er vaak niet goed voor kunnen zorgen en eigenlijk geen kind willen.
Rond 19:45 zit ik onder de muggenbulten en gaan we naar de kerk en legt Marinus me uit hoe ik de radio moet bedienen. Morgen ben ik meteen operadora bij het radioprogramma 'Una hora con Pety' van pastora Pety Marquez. Spannend.
Als we klaar zijn is de kerkdienst net afgelopen en ontmoet ik nog meer mensen. De begroeting is hier een zoen op de wang. (Dat is dus 1 zoen op de wang. Soraya, dit is jouw land. Misschien kun je hier iets met je naam ook..) Sta ik dus ineens allemaal voor mij onbekende mensen op hun wang te zoenen. Wie had dat gedacht.
Vrijdag ben ik operadora. Marinus luistert mee vanaf de huiskamer en na een paar keer binnenrennen van Marinus heb ik het aardig onder de knie.
In de middag de tuin van Marinus en Monica grasklaar maken. Dat is best lastig op een kurkdroge grond die uit klei, aarde, kalk en/of stenen kan bestaan. Maar er moet wel gras in voordag in december de regen komt en alles wegspoelt. Sharon en Marlies weten wel hoe dat eruit gaat zien als ze zich de rode aarde in Kenia voor de geest halen. Inclusief kikkers.
Om 16:00 uur gaan we naar Rio Piedras, waar Marinus de preek heeft. De kerk is hetzelfde gebouwtje als de bijbelschool. Ze zijn hier net begonnen.
Ik ontmoet hier ook weer nieuwe mensen. En ook veel nieuwe mosquitos (muggen). Die vinden mij heel leuk. Ben al meer gestoken dan in m'n hele leven.
's Avonds ga ik nog wat eten en drinken met Marcos (Marcoto, broer van Monica), Frida (Zweedse vrouw van Marcos), Markos (Markito, vriend van de familie), Debora (zus van Monica) en Mariana (iemand van de kerk). Ik eet empanadas, typisch Argentijns en heel lekker. Het is heel gezellig, Markoto en Frida kunnen Engels wat het een stuk makkelijker maakt. Leer meteen wat Salteno (dialect van provincie Salta) "pucha che pue", zeg je als je iets lomps doet ofzo (Gerieke zou haar naam hier dus kunnen veranderen in Pucha Che Pue zeg maar zo. ;)), maar moet toch echt de taal leren.
Zaterdag voor het eerst naar de escuelita de biblia in Rio Piedras, Marinus gaat ook mee en ik rijd in zijn auto. Geniale auto die aan alle kanten lektt en in Nederland onmogelijk zou kunnen rijden, die waarschijnlijk niet eens op de schroothoop zou liggen maar ongezien ergens gedumpt zou worden. Maar hij rijdt, ik mag het wel. Jose en Gabriel (jongeren uit de kerk) gaan ook mee en zijn een beetje bang voor mijn rijvaardigheid. Terwijl die toch echt wel uit de kunst is.
Er zijn vandaag zo'n 15 kinderen, dat kunnen er ook 30 zijn. Ze komen uit zichzelf, niemand stuurt ze hierheen. Gabriel en Jose vertellen een verhaaltje en daarna wordt de groep opgesplitst in oudere kinderen, die vragen beantwoorden over het verhaal en jonge kinderen die, in dit geval, gaan kleien. Aan het eind krijgen ze wat te drinken en te eten.
Aan mij worden ook dingen gevraagd die ik lang niet allemaal versta. :)
Om 20:00 uur is er een kerkdienst waarin Marcos de muziek maakt en ook spreekt. Er wordt een welkomst liedje gezongen voor mij en nog een ander meisje. Leuk. Na de dienst wordt me gevraagd of ik mee wil doen aan de dans 'demonen en engelen' voor een jongeren conferentie volgende week. Ok zei ik. Op dat moment dacht ik nog dat ik even voor iemand inviel en wist ik nog niet dat ik ook echt een demoon moest dansen op de conferentie. En zo snel kan het gaan, zit ik ineens in een dansgroepje. Wie had dat gedacht 2.0.
Op zondag heeft Marcoto z'n radioprogramma en hij vraagt of ik mezelf daarin wil voorstellen samen met Markito. Tuurlijk. Even snel wat voorbereiden en gaan. Marcoto vraagt aan Markito of hij me kan vragen wat m'n hobby's zijn. Vindt ie heel grappig omdat Markito weinig Engels spreekt en met veel moeite het woord hobby's vindt. :)
We eten met de hele familie taco's en daarna is het siesta. Waarin ik niet slaap, maar dat moet ik wel gaan doen, anders hou je de tijden hier niet vol, na twaalven naar bed gaan is heel normaal.
Tijdens de kerkdienst wordt Svetlana opgedragen en is de kerk versierd met ballonnen, 'bienvenida Svetlana' en een Nederlandse 'hoera, het is een meisje' slinger. De letters hebben Monica en ik vanmiddag gemaakt en opgehangen. Marinus heeft een powerpoint van foto's en een tranentrekkend filmpje gemaakt. Het is voor het eerst dat dit allemaal gedaan wordt voor een baby. Mooi toch!
En zoveel is er al gebeurd in vier dagen. Ik moet echt een andere keer verder, want ik ben MOE. Moet echt leren siestas te slapen. Heb er nu drie gehad, allemaal kort. Moet m'n Nederlandse systeem nog even aan wennen. Het is nu alweer 17:00 uur hier, dus even een powernapje van een half uurtje hoop ik. Chau!
Kusje op je wang. (even serieus, wie had dat gedacht 3.0)
Ps: Foto's volgen.
Pps: Het is hier lekker warm. Hoe is het in Nederland?... Staan de kerstbomen al in huis en liggen de chocoladeletters al in de winkels?
Lang geleden, sorry! Hier gaat alles goed. Geen tijd om iets te schrijven. Dus doe ik dat iedere dag maar in m´n hoofd. Kleine stukjes, want ik val vrij snel in slaap...
Heb nu even een middagje rustig aan gekregen van de coördinator(a), om siësta te slapen (wat echt wel nodig is) en kan ik mooi ein-de-lijk wat schrijven. En dat begint bij de allereerste dag in Metan. Lang lang geleden dus. Wat eigenlijk maar een maand plus een paar dagen (ok ok, best wel lang dus) geleden is. Maar het lijkt alsof ik hier al maanden ben.
Om meteen maar antwoorde te geven op wat vragen. Vlees, vlees, vlees. Dat heb ik intussen wel gegeten ja. Grote halve olievaten bbq´s en gaan! Orgaanvlees ook, maar dat is toch echt niet mijn ding.
Eerste dag, donderdag 13 september, word ik om een uur of 10:00 wakker en kan ik meteen ontdekken hoe niet goed m'n Spaans is. Ik ontbijt samen met Pety, de moeder van Monica. Gelukkig praat Pety heel rustig en zoekt ze naar makkelijke woorden voor mij, wat ik zeer op prijs stel.
Zal ik nu eerst dit fantastische verhaal even onderbreken voor een korte uitleg. Want ik hoor jullie al denken, wie is Pety? De moeder van wie? Precies. Komt ie:
Pety en Andres (tevens pastoor en pastora van de kerk) zijn de ouders van Monica. Monica is de vrouw van Marinus. Marinus is de oprichter van stichting Zera Metan en is Nederlands. Monica en Marinus hebben een dochter, genaamd Svetlana, van inmiddels bijna 2 maanden en ruim 6 kilo (bijna 2 maanden en ruim 6 kilo dus, ik weet niet hoe normaal dat in Nederland is, maar hier is dat vrij waar, daarom (en omdat niemand hier haar naam uit kan spreken) de bijnaam gordita = dikzakje). Monica heeft een zus, Debora, en vijf broers. Pety en Andres en Debora (en ik nu ook) wonen achter de kerk die in het centrum van Metan staat. Monica en Marinus wonen zo'n drie km verderop in barrio El Jardin (tuinwijk).
Duidelijk? Mooi.
In de middag zie ik het ziekenhuis van binnen. Je kunt er alleen afspraken maken voor de dag zelf en daarvoor moet je dan 's ochtends heel vroeg, zeg om een uur of 04:00 in de rij staan, voordat de ziekenhuis deuren openen. Als de afspraken op zijn heb je namelijk pech, op is op. De zorg is wel gratis. Dat dan weer wel. En medicijnen ook. En inentingen van dieren ook, onderwijs ook en een rijbewijs bijna. En als je bijvoorbeeld geen geld meer hebt om je huis af te bouwen kun je aan de overheid hulp vragen en geven ze je de helft van de stenen die je nog nodig hebt. En als je zeven kinderen of meer hebt krijg je een extra financiele toelage van de overheid.
Mooi (als in vreemd, scheef) hoe veel dingen gratis zijn en andere dingen, zoals een auto, binnenlandse bus- en vliegreizen, een notaris, voedsel weer heel duur.
Marinus laat me z'n tuin van 75 meter diep en 10 meter hoog zien. Het valt niet best wel mee om daar dikke stenen en emmers grind en zand en puin in naar boven te sjouwen (Jan-Paul).
Andres is een groentetuintje aan het aanleggen op het bovenste platform van de tuin. Marinus en ik planten ook nog wat boomzaden waarvan we nu geen idee meer hebben waar die precies staan...
Na het eten vertellen Marinus en Monica me wat ze in de toekomst willen. Een bijbelschool waarin ze onderwijs geven aan jongeren.
Nu zijn er vier escuelitas (schooltjes) voor kinderen. Waarvan een op zaterdag in Rio Piedras, dorpje 23 km van Metan, waar ik ook heen ga.
Monica vertelt me ook dat ze gebeden hadden voor hulp en dat ik een week later mailde dat ik wilde komen. Ben ik nu ineens onderdeel van een plan van God? Hm, mooi.
Dan heeft Metan ook nog meer honden dan mensen, en dat is sowieso niet overdreven. Maar de stad groeit wel snel. Meisjes krijgen op hun 16e/17e vaak al hun eerste kind en dan komen er daarna nog zo'n zeven bij. Dat is wel een probleem (net als dronkenschap en incest) omdat ze er vaak niet goed voor kunnen zorgen en eigenlijk geen kind willen.
Rond 19:45 zit ik onder de muggenbulten en gaan we naar de kerk en legt Marinus me uit hoe ik de radio moet bedienen. Morgen ben ik meteen operadora bij het radioprogramma 'Una hora con Pety' van pastora Pety Marquez. Spannend.
Als we klaar zijn is de kerkdienst net afgelopen en ontmoet ik nog meer mensen. De begroeting is hier een zoen op de wang. (Dat is dus 1 zoen op de wang. Soraya, dit is jouw land. Misschien kun je hier iets met je naam ook..) Sta ik dus ineens allemaal voor mij onbekende mensen op hun wang te zoenen. Wie had dat gedacht.
Vrijdag ben ik operadora. Marinus luistert mee vanaf de huiskamer en na een paar keer binnenrennen van Marinus heb ik het aardig onder de knie.
In de middag de tuin van Marinus en Monica grasklaar maken. Dat is best lastig op een kurkdroge grond die uit klei, aarde, kalk en/of stenen kan bestaan. Maar er moet wel gras in voordag in december de regen komt en alles wegspoelt. Sharon en Marlies weten wel hoe dat eruit gaat zien als ze zich de rode aarde in Kenia voor de geest halen. Inclusief kikkers.
Om 16:00 uur gaan we naar Rio Piedras, waar Marinus de preek heeft. De kerk is hetzelfde gebouwtje als de bijbelschool. Ze zijn hier net begonnen.
Ik ontmoet hier ook weer nieuwe mensen. En ook veel nieuwe mosquitos (muggen). Die vinden mij heel leuk. Ben al meer gestoken dan in m'n hele leven.
's Avonds ga ik nog wat eten en drinken met Marcos (Marcoto, broer van Monica), Frida (Zweedse vrouw van Marcos), Markos (Markito, vriend van de familie), Debora (zus van Monica) en Mariana (iemand van de kerk). Ik eet empanadas, typisch Argentijns en heel lekker. Het is heel gezellig, Markoto en Frida kunnen Engels wat het een stuk makkelijker maakt. Leer meteen wat Salteno (dialect van provincie Salta) "pucha che pue", zeg je als je iets lomps doet ofzo (Gerieke zou haar naam hier dus kunnen veranderen in Pucha Che Pue zeg maar zo. ;)), maar moet toch echt de taal leren.
Zaterdag voor het eerst naar de escuelita de biblia in Rio Piedras, Marinus gaat ook mee en ik rijd in zijn auto. Geniale auto die aan alle kanten lektt en in Nederland onmogelijk zou kunnen rijden, die waarschijnlijk niet eens op de schroothoop zou liggen maar ongezien ergens gedumpt zou worden. Maar hij rijdt, ik mag het wel. Jose en Gabriel (jongeren uit de kerk) gaan ook mee en zijn een beetje bang voor mijn rijvaardigheid. Terwijl die toch echt wel uit de kunst is.
Er zijn vandaag zo'n 15 kinderen, dat kunnen er ook 30 zijn. Ze komen uit zichzelf, niemand stuurt ze hierheen. Gabriel en Jose vertellen een verhaaltje en daarna wordt de groep opgesplitst in oudere kinderen, die vragen beantwoorden over het verhaal en jonge kinderen die, in dit geval, gaan kleien. Aan het eind krijgen ze wat te drinken en te eten.
Aan mij worden ook dingen gevraagd die ik lang niet allemaal versta. :)
Om 20:00 uur is er een kerkdienst waarin Marcos de muziek maakt en ook spreekt. Er wordt een welkomst liedje gezongen voor mij en nog een ander meisje. Leuk. Na de dienst wordt me gevraagd of ik mee wil doen aan de dans 'demonen en engelen' voor een jongeren conferentie volgende week. Ok zei ik. Op dat moment dacht ik nog dat ik even voor iemand inviel en wist ik nog niet dat ik ook echt een demoon moest dansen op de conferentie. En zo snel kan het gaan, zit ik ineens in een dansgroepje. Wie had dat gedacht 2.0.
Op zondag heeft Marcoto z'n radioprogramma en hij vraagt of ik mezelf daarin wil voorstellen samen met Markito. Tuurlijk. Even snel wat voorbereiden en gaan. Marcoto vraagt aan Markito of hij me kan vragen wat m'n hobby's zijn. Vindt ie heel grappig omdat Markito weinig Engels spreekt en met veel moeite het woord hobby's vindt. :)
We eten met de hele familie taco's en daarna is het siesta. Waarin ik niet slaap, maar dat moet ik wel gaan doen, anders hou je de tijden hier niet vol, na twaalven naar bed gaan is heel normaal.
Tijdens de kerkdienst wordt Svetlana opgedragen en is de kerk versierd met ballonnen, 'bienvenida Svetlana' en een Nederlandse 'hoera, het is een meisje' slinger. De letters hebben Monica en ik vanmiddag gemaakt en opgehangen. Marinus heeft een powerpoint van foto's en een tranentrekkend filmpje gemaakt. Het is voor het eerst dat dit allemaal gedaan wordt voor een baby. Mooi toch!
En zoveel is er al gebeurd in vier dagen. Ik moet echt een andere keer verder, want ik ben MOE. Moet echt leren siestas te slapen. Heb er nu drie gehad, allemaal kort. Moet m'n Nederlandse systeem nog even aan wennen. Het is nu alweer 17:00 uur hier, dus even een powernapje van een half uurtje hoop ik. Chau!
Kusje op je wang. (even serieus, wie had dat gedacht 3.0)
Ps: Foto's volgen.
Pps: Het is hier lekker warm. Hoe is het in Nederland?... Staan de kerstbomen al in huis en liggen de chocoladeletters al in de winkels?
-
17 Oktober 2012 - 23:51
Marinus:
he wat zeg jij allemaal over mijn auto. -
18 Oktober 2012 - 00:37
Carla:
Dat ie geniaal is. Daar heb je toch niet overheen gelezen no? -
18 Oktober 2012 - 00:37
Carla:
Dat ie geniaal is. Daar heb je toch niet overheen gelezen no? -
18 Oktober 2012 - 07:11
Ma:
Aaa mooi stukje beleving en ontmoetingen.
Vooral dat je een gezondenen bent ontroert me en doet me goed!!!!!
Ik bid voor je dat je tot zegen mag zijn.
Vanmiddag lees ik verder MOET NU naar m;n werk!!
't Is 7.10 u en moet er over 5 min. zijn
x ma -
18 Oktober 2012 - 07:29
Pa:
Ola,
He, he, je leeft nog. Ben benieuwd wat je allemaal nog meer hebt beleefd. Dit waren pas de eerste 4 dagen.
Hier is de herfst begonnen. Lekker koud en wind. De kerstboom staat nog niet in de kamer. Eerst komt
Sinterklaas nog langs.
Gr. Pa -
18 Oktober 2012 - 11:45
Sharon:
Mooie verhalen Carla! Leuk om te lezen.
Geloof er alleen geen snars van.
Ik heb namelijk proberen in te tunen op die Argentijse piratenzender :) , maar hij doet helemaal niks, elke vrijdagavond zit ik voorovergebogen voor de radio, maar hij doet niets. Elke vrijdagavond roep ik een club mensen bijeen die ik voorzie van melk en meelkoekjes met de belofte van goede Argentijnse piratenmuziek, maar hij doet helemaal niets.
Maar wel fijn om te lezen!
In afwachting van uw foto's verblijf ik,
Sharon -
18 Oktober 2012 - 11:46
Sharon:
en nu volgen de antwoorden op je vragen.
goed, nee, ja -
18 Oktober 2012 - 17:18
Koekiemonster:
Oeee dacht haast dat je ontvoerd was omdat je niks van je liet horen. Ziet er allemaal weer zeer boeiend uit en dat komt mede omdat het geschreven is en je gelukkig niet vertelt hehe. Je konijn heeft trouwens 2 andere konijnen gedekt omdat me ma zo achterlijk was dat ze dacht dat ze wel bij elkaar konden. Volgens mij 12 in totaal ofzo en 4 hebben het overleefd en zijn al goed aan het groeien. -
18 Oktober 2012 - 19:10
Maralies:
Carla wat een super verhaal en nee dit had ik nooit verwacht;-p Zo te lezen geniet je er heel erg van en verveel je je geen moment. De tijd vliegt voorbij en hier gaat alles gewoon nog steeds zijn gangetje.
Heb je al bijna met je blote voetjes op een dikke vette pad gestaan? Ik kan het me nog zo voor de geest halen.
En wat een mensen heb je daar al leren kennen en kan je al vloeiend Spaans?
Ik wens je heel veel succes met je radio programma en met het inzaaien van het gras natuurlijk.
Doeiii (kusje terug op je wang!!)
P.s. Ik blijf wachten op de foto's:D -
23 Oktober 2012 - 16:14
Ome Dirk:
Hey nichtje wat goed om weer van je te horen ja inmiddels start men hier op met kerst in de winkels ,sinterklaasspullen liggen er al weken (giller )
het weer is hier nu de afgelopen dagen redelijk 20 gr in de herfst maar dat gaat volgende week drastisch omlaag met nachtvorst naar men zegt.
mooi om je belevenissen weer te lezen,wat is eigenlijk precies je bedoeling daar, heb ik niet meegekregen
en hoelang blijf je weg ?
wij zijn de afgelopen week heerlijk in deTurkse zon geweest hebben ons 30 jarig huwelijk met de kinderen in Belek Turkije doorgebracht (luilekkerland ultra all inclusive )koste me wel enige kilo's maar ja soms moet je ook kunnen genieten
kijk al weer uit naar je volgende verhalen
groeten en tot horens
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
