Media Luna
Blijf op de hoogte en volg Carla
12 November 2012 | Argentinië, Salta
¡Hola todo! (jaja, het gaat steeds beter met m´n Spaans..)
Op het moment ben ik op een kleine vakantie met Markito, Marinus en Monica en Svetlana niet te vergeten. Naar Tucuman, waar Markito (supertucuman) vandaan komt. En hij vraagt me net of ik terug wil rijden in zijn auto. We gaan namelijk zometeen staalkabels kopen voor de antenne en er moet nog een auto mee ofzo. M'n hart klopt dus wat sneller, want in Tucuman rijden ze niet zoals in Amsterdam. Zelfs niet zoals in Salta en dat zegt wat. Als dit verhaal dus nooit afgemaakt wordt, weten jullie waar dat aan ligt...
Maar nu gaat alles nog goed. En de maandag (24 september) toen we naar de Media Luna liepen ook. Media Luna is een berg, met een top (het bestaat (net als dolfijnen eigenlijk)), waar een kruis bovenop staat en waar je naartoe kunt lopen. Niet over mooi afgezette paden, maar door de woeste wildernis heen. :) Drie uur lopen vanaf het huis van Marinus. Het kruis is vanaf beneden ook te zien, maar dan is het nog heel klein. Dus.
Om 06:30 uur verzamelen in de kerk. We zijn met z'n negenen, wat onverwacht veel is op dit tijdstip. Met z'n achten in de auto van Markito (wat dus ook onverwacht veel is) om naar Mariano te rijden vanaf waar we onze tocht beginnen. Marinus is al wel 40 keer naar de top gelopen en staat al te wachten, dus we vertrekken snel, het is nu nog lekker koel. Het lopen gaat boven verwachting snel volgens Marinus. Een dag vol verrassingen dus, nu al.
Bij de dikke boom een eet pauze en een OFF pauze (met OFF smeer je je in als je niet wilt dat de muggen je steken). Verder.
Mucho blablabla en wat daarop volgt is mucho verdwaald. En dat in de wildernis. De gids (Marinus dus) vindt terug lopen te veel werk, want het begint ook al aardig warm te worden en denkt dat we er zo ook wel komen. Gewoon een heuveltje oversteken en dan zijn we weer op het goede pad. Markito gaat op verkenning, maar zonder resultaat. Marinus gaan ook mee en op het teken drie keer in je handen klappen volgt de rest. Veel espinas (stekelplanten en geen onschuldige, ik breek zomaar af stekeltjes, maar van het soort vleeswond..). We zetten door. Ik vind het eigenlijk wel mooi een beetje door de struiken heen manoeuvreren.
De eerste heuvel zijn we over, geen pad, volgende, dat lijkt al wat meer op een berg en we hebben takken en en stenen nodig om naar boven te klimmen, want het gaat best wel steil omhoog. Niet zonder gevaar.
Geen pad. Weer naar beneden, wat je glijdend moet doen, want op een rechte wand naar beneden lopen kan niemand. Vanaf beneden even kijken hoe de rest dat doet, totdat er een steen naar beneden rolt en recht tegen m'n scheenbeen aan tot stilstand komt. Pijnlijk. Ik heb genoeg gezien.
Geen pad. Nog een berg omhoog. We horen mensen roepen. Laat dat het groepje van drie (plus Moncho de hond) zijn dat om 9 uur vertrokken is..... Het goede pad volgen gaat dus wel sneller. Komt heel goed uit dat zij later vertrokken zijn, want zonder hen hadden we het goede pad niet meer terug gevonden. Na drie bergen omhoog klimmen en een paar vleeswonden (lees schrammen, ik overdrijf een beetje), wel een pad. Hossa!
We kunnen verder. Vanaf hier is het voor ons appeltje eitje natuurlijk. Het laatste stuk gaat een stuk steiler omhoog, zonder bomen, dus met veel zon en diepe afgronden aan weerszijden. Ik vind het leuk.
Het kruis wordt steeds groter en na een laatste wending waar je geen misstap op moet maken, zijn we er. Jose zit al bovenop het kruis, want dat kan hier in Argentinie gewoon. Mooi mooi mooi. Mooi uitzicht, mooie mensen, mooie tocht. Top.
Het gaat intussen richting de 30 graden, snel weer naar beneden dus. Wat heel makkelijk lijkt, maar altijd gevaarlijker is dan naar boven lopen. Tenzij je op de heenweg verdwaald bent. Ik hoef Gerieke gelukkig niet te missen, want ook nu gaat er een paar keer iemand onderuit tijdens de afdaling. ;)
Op de terugweg mucho pauzes, dus het wordt toch nog laat, zo ongeveer 16:15 uur. Een goed gevulde dag dus. Maar er moet natuurlijk ook gewerkt worden, dus ik ga nog even een stukje antenne verven bij Marinus. Om iets na 18 uur brent Marinus me thuis en eet ik nog een stuk van de taart gemaakt door Yvana, lekker. Om 23:15 slapen, wat onverwacht vroeg is voor hier.
Chau!
Ps: Ik ga nu pas weg voor de kabels (auto rijden), dus dit verhaal geeft geen uitsluitsel over de staat waarin wij verkeren.
Op het moment ben ik op een kleine vakantie met Markito, Marinus en Monica en Svetlana niet te vergeten. Naar Tucuman, waar Markito (supertucuman) vandaan komt. En hij vraagt me net of ik terug wil rijden in zijn auto. We gaan namelijk zometeen staalkabels kopen voor de antenne en er moet nog een auto mee ofzo. M'n hart klopt dus wat sneller, want in Tucuman rijden ze niet zoals in Amsterdam. Zelfs niet zoals in Salta en dat zegt wat. Als dit verhaal dus nooit afgemaakt wordt, weten jullie waar dat aan ligt...
Maar nu gaat alles nog goed. En de maandag (24 september) toen we naar de Media Luna liepen ook. Media Luna is een berg, met een top (het bestaat (net als dolfijnen eigenlijk)), waar een kruis bovenop staat en waar je naartoe kunt lopen. Niet over mooi afgezette paden, maar door de woeste wildernis heen. :) Drie uur lopen vanaf het huis van Marinus. Het kruis is vanaf beneden ook te zien, maar dan is het nog heel klein. Dus.
Om 06:30 uur verzamelen in de kerk. We zijn met z'n negenen, wat onverwacht veel is op dit tijdstip. Met z'n achten in de auto van Markito (wat dus ook onverwacht veel is) om naar Mariano te rijden vanaf waar we onze tocht beginnen. Marinus is al wel 40 keer naar de top gelopen en staat al te wachten, dus we vertrekken snel, het is nu nog lekker koel. Het lopen gaat boven verwachting snel volgens Marinus. Een dag vol verrassingen dus, nu al.
Bij de dikke boom een eet pauze en een OFF pauze (met OFF smeer je je in als je niet wilt dat de muggen je steken). Verder.
Mucho blablabla en wat daarop volgt is mucho verdwaald. En dat in de wildernis. De gids (Marinus dus) vindt terug lopen te veel werk, want het begint ook al aardig warm te worden en denkt dat we er zo ook wel komen. Gewoon een heuveltje oversteken en dan zijn we weer op het goede pad. Markito gaat op verkenning, maar zonder resultaat. Marinus gaan ook mee en op het teken drie keer in je handen klappen volgt de rest. Veel espinas (stekelplanten en geen onschuldige, ik breek zomaar af stekeltjes, maar van het soort vleeswond..). We zetten door. Ik vind het eigenlijk wel mooi een beetje door de struiken heen manoeuvreren.
De eerste heuvel zijn we over, geen pad, volgende, dat lijkt al wat meer op een berg en we hebben takken en en stenen nodig om naar boven te klimmen, want het gaat best wel steil omhoog. Niet zonder gevaar.
Geen pad. Weer naar beneden, wat je glijdend moet doen, want op een rechte wand naar beneden lopen kan niemand. Vanaf beneden even kijken hoe de rest dat doet, totdat er een steen naar beneden rolt en recht tegen m'n scheenbeen aan tot stilstand komt. Pijnlijk. Ik heb genoeg gezien.
Geen pad. Nog een berg omhoog. We horen mensen roepen. Laat dat het groepje van drie (plus Moncho de hond) zijn dat om 9 uur vertrokken is..... Het goede pad volgen gaat dus wel sneller. Komt heel goed uit dat zij later vertrokken zijn, want zonder hen hadden we het goede pad niet meer terug gevonden. Na drie bergen omhoog klimmen en een paar vleeswonden (lees schrammen, ik overdrijf een beetje), wel een pad. Hossa!
We kunnen verder. Vanaf hier is het voor ons appeltje eitje natuurlijk. Het laatste stuk gaat een stuk steiler omhoog, zonder bomen, dus met veel zon en diepe afgronden aan weerszijden. Ik vind het leuk.
Het kruis wordt steeds groter en na een laatste wending waar je geen misstap op moet maken, zijn we er. Jose zit al bovenop het kruis, want dat kan hier in Argentinie gewoon. Mooi mooi mooi. Mooi uitzicht, mooie mensen, mooie tocht. Top.
Het gaat intussen richting de 30 graden, snel weer naar beneden dus. Wat heel makkelijk lijkt, maar altijd gevaarlijker is dan naar boven lopen. Tenzij je op de heenweg verdwaald bent. Ik hoef Gerieke gelukkig niet te missen, want ook nu gaat er een paar keer iemand onderuit tijdens de afdaling. ;)
Op de terugweg mucho pauzes, dus het wordt toch nog laat, zo ongeveer 16:15 uur. Een goed gevulde dag dus. Maar er moet natuurlijk ook gewerkt worden, dus ik ga nog even een stukje antenne verven bij Marinus. Om iets na 18 uur brent Marinus me thuis en eet ik nog een stuk van de taart gemaakt door Yvana, lekker. Om 23:15 slapen, wat onverwacht vroeg is voor hier.
Chau!
Ps: Ik ga nu pas weg voor de kabels (auto rijden), dus dit verhaal geeft geen uitsluitsel over de staat waarin wij verkeren.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
